Dit artikel is alleen als richtlijn. De auteur is niet verantwoordelijk voor eventuele schade aan de lezer na het lezen.

Om te beginnen werkt alles in onze computer alleen omdat er spanning, stroom aan wordt geleverd :). Hierdoor vinden er een aantal processen en mechanismen plaats, maar we zullen niet diep ingaan. Waar komt deze spanning vandaan? Natuurlijk van de Power Supply Unit (PSU). Het vermogen wordt uitgedrukt in watt (watt).

Typisch, voedingen gaan minstens 250W, nu installeren ze in toenemende mate een 300-350W voeding. Afhankelijk van het vermogen, hoeveel apparaten kunnen op uw pc worden aangesloten. Bovendien is er een indicator als de stroomsterkte in het circuit. Maar in de regel is er zelfs in PSU's met een laag vermogen een vrij grote stroomsterkte en dit probleem zou u niet moeten storen. Ook kunnen voedingen van 2 soorten zijn: AT of ATX. AT werd gebruikt op oudere systemen; ATX domineert nu. Nou, laten we beginnen met elektrisch werk ...

De noodzaak om elektrische apparatuur te installeren is niet zo vanzelfsprekend als, laten we zeggen, de noodzaak om het te monteren. En de resultaten van de aanpassing zijn niet zo tastbaar, tastbaar als tijdens de installatie. Het lijkt eenvoudiger: breng spanning aan op de gemonteerde elektrische apparatuur en zet deze in werking door op een knop te drukken.

Dit kan echter alleen in de eenvoudigste gevallen, bijvoorbeeld wanneer verlichting in woongebouwen wordt ingeschakeld; in de overgrote meerderheid kunnen elektrische circuits na installatie worden aangepast.

Allereerst moet de elektrische uitrusting worden gecontroleerd. Dit wordt verklaard door het feit dat bij de fabricage, het transport en de installatie van apparatuur en apparaten schade aan hen, afwijkingen van het project, latente defecten en ten slotte alleen fouten, vooral bij het maken van verbindingen in complexe circuits, mogelijk zijn. Als u de controle negeert, is het resultaat waarschijnlijk een mislukking op het werk of een ernstig ongeval.

Bij het instellen is de volgorde van bewerkingen van groot belang. Eerst bestuderen ze het ontwerp en de technische documentatie voor de elektrische uitrusting van het lanceercomplex, dat meestal wordt vertegenwoordigd door de afdeling kapitaalconstructie van de klantonderneming. Controleer vervolgens de volledigheid van de levering van apparatuur, de overeenstemming met het ontwerp. Tegelijkertijd maken de installateurs niet alleen kennis met de ontwerpoplossingen, maar identificeren ze ook tekortkomingen en fouten in de circuitschema's en corrigeren ze de bedradingsschema's als ze niet consistent zijn met de principaal ...

De auteur is het meest bang dat de onervaren lezer de kop niet verder zal lezen. Hij gelooft in de definitie termen anode en kathode Elke competente persoon weet dat hij bij het oplossen van een kruiswoordpuzzel, wanneer hem wordt gevraagd naar de naam van de positieve elektrode, onmiddellijk het woord anode schrijft en alles in de cellen past. Maar er zijn niet veel dingen die erger zijn dan halve kennis.

Onlangs vond ik in de Google-zoekmachine, in het gedeelte 'Vragen en antwoorden', zelfs een regel waarmee de auteurs suggereren de definitie van elektroden te onthouden. Hier is het:

«kathode - negatieve elektrode anode is positief. En dit onthouden is het gemakkelijkst als je de letters in woorden telt. de kathode zoveel letters als in het woord "min" en in anode respectievelijk evenveel als in de term "plus". De regel is eenvoudig, memorabel, men zou het aan schoolkinderen moeten aanbieden als het correct was. Hoewel de wens van leraren om kennis in de hoofden van studenten te plaatsen die mnemonics gebruiken (de wetenschap van memoriseren) zeer lovenswaardig is. Maar terug naar onze elektroden.

Om te beginnen nemen we een zeer serieus document, dat is de WET voor wetenschap, technologie en, natuurlijk, school. Het is "GOST 15596-82. BRONNEN VAN DE HUIDIGE CHEMISCHE. Termen en definities".Daar kunt u op pagina 3 het volgende lezen: “De negatieve elektrode van een chemische stroombron is een elektrode die, wanneer ontladen, anode". Hetzelfde: “Een positieve elektrode van een chemische stroombron is een elektrode die, wanneer ontladen, is kathode". (Voorwaarden worden door mij gemarkeerd. BH). Maar de teksten van de regel en GOST spreken elkaar tegen. Wat is er aan de hand? ...

Het Hall-effect werd in 1879 ontdekt door de Amerikaanse wetenschapper Edwin Herbert Hall. De essentie is als volgt. Als een stroom door een geleidende plaat wordt geleid en een magnetisch veld loodrecht op de plaat wordt gericht, verschijnt spanning in de richting dwars op de stroom (en de richting van het magnetische veld): Uh = (RhHlsinw) / d, waarbij Rh de Hall-coëfficiënt is, afhankelijk van het materiaal van de geleider; H is de sterkte van het magnetische veld; I is de stroom in de geleider; w is de hoek tussen de stroomrichting en de inductievector van het magnetische veld (als w = 90 °, sinw = 1); d is de dikte van het materiaal.

De Hall-sensor heeft een sleufontwerp. Een halfgeleider bevindt zich aan één zijde van de sleuf, waardoor stroom vloeit wanneer het contact wordt ingeschakeld, en aan de andere kant een permanente magneet.

In een magnetisch veld worden bewegende elektronen beïnvloed door een kracht. De krachtvector staat loodrecht op de richting van zowel de magnetische als de elektrische componenten van het veld.

Als een halfgeleiderwafer (bijvoorbeeld van indiumarsenide of indiumantimonide) in een magnetisch veld wordt geïntroduceerd door inductie in een elektrische stroom, ontstaat er een potentiaalverschil aan de zijkanten, loodrecht op de stroomrichting. Hall-spanning (Hall EMF) is evenredig met stroom en magnetische inductie.

Er is een opening tussen de plaat en de magneet. In de opening van de sensor zit een stalen scherm. Wanneer er geen scherm in de opening is, werkt een magnetisch veld op de halfgeleiderplaat en wordt het potentiaalverschil eruit verwijderd. Als er een scherm in de opening zit, dan sluiten de magnetische krachtlijnen door het scherm en werken niet op de plaat, in dit geval treedt het potentiaalverschil niet op de plaat op.

De geïntegreerde schakeling zet het potentiaalverschil dat op de plaat is gecreëerd om in negatieve spanningspulsen van een bepaalde waarde aan de uitgang van de sensor. Wanneer het scherm zich in de opening van de sensor bevindt, staat er spanning op de uitgang, als er geen scherm in de opening van de sensor is, is de spanning op de sensoruitgang bijna nul ...

Solderen, vloeimiddelen, soldeer en hoe te werken met een soldeerbout? Welke soldeerbout te gebruiken, wat zijn de fluxen en soldeer? En een beetje over wat een soldeerstation is ...

Geen enkele serieuze reparatie is compleet zonder soldeerwerk. Er is een soldeerbout in bijna elk huis, en solderen is nu een gemeenschappelijk ding, niet alleen voor technici, maar ook voor elke amateur-ambachtsman. Zonder solderen van hoge kwaliteit, zal de normale werking van een elektronisch apparaat (ten minste een contact op een kroonluchter, ten minste een condensator op een moederbord) vroeg of laat, met een grote waarschijnlijkheid, worden verstoord. Omdat tijdens het solderen het soldeer en het deel van het metaal waarop het wordt aangebracht wederzijds worden opgelost, wordt na afkoeling een vrij sterke verbinding verkregen met een goede elektrische geleidbaarheid. Maar om de verbinding echt van hoge kwaliteit en duurzaam te maken, moet je rekening houden met enkele nuances ...

Het belangrijkste verschil tussen soldeerbouten is kracht. Voor de reparatie van printplaten en de installatie van kleine elementen die gevoelig zijn voor statische spanning, worden soldeerbouten met een vermogen van 24-40 watt gebruikt. Voor het solderen van brede geleiders, stroombussen en verschillende massieve elementen - 40-80 watt. Soldeerbouten van 100 watt of meer worden voornamelijk gebruikt voor het solderen van massieve staalconstructies, met name non-ferrometalen met een hoge thermische geleidbaarheid.

Vergeet de voedingsspanning niet ...

Het artikel is gewijd aan alle beginners en alleen degenen voor wie de principes van het meten van de elektrische kenmerken van verschillende componenten nog steeds een mysterie zijn ...

In de uitverkoop vindt u twee hoofdtypen multimeters: analoog en digitaal.

In een analoge multimeter worden de meetresultaten waargenomen door de beweging van de pijl (zoals op een klok) op een meetschaal waarop de waarden worden geschreven: spanning, stroom, weerstand. Op veel (met name Aziatische fabrikanten) multimeters is de schaal niet erg handig geïmplementeerd en voor iemand die een dergelijk apparaat voor het eerst in zijn hand nam, kan meting enkele problemen veroorzaken. De populariteit van analoge multimeters wordt verklaard door hun beschikbaarheid en prijs ($ 2-3), en het belangrijkste nadeel is een fout in de meetresultaten. Voor nauwkeurigere afstemming in analoge multimeters is er een speciale afstemweerstand, waarmee u een beetje meer nauwkeurigheid kunt bereiken. In gevallen waarin meer nauwkeurige metingen gewenst zijn, is het gebruik van een digitale multimeter het beste.

Het belangrijkste verschil met analoog is dat de meetresultaten worden weergegeven op een speciaal scherm (in oudere modellen die LED's gebruiken, in nieuwe modellen op een LCD-scherm). Bovendien hebben digitale multimeters een hogere nauwkeurigheid en zijn gemakkelijk te gebruiken, omdat u niet alle ingewikkelde details van het afstuderen van de meetschaal hoeft te begrijpen, zoals in pijlversies. Een beetje meer over wat verantwoordelijk is voor ..

Stel je het volgende voor - er is een wasmachine in je badkamer geïnstalleerd. Ongeacht het bekende merk, apparaten van elke fabrikant zijn onderhevig aan storingen en, zeg, het meest banale gebeurt er - de isolatie op het netsnoer is beschadigd en het netwerkpotentieel verschijnt op de machine. En dit is niet eens een storing, de auto blijft werken, maar het wordt al een bron van verhoogd gevaar. Immers, als u tegelijkertijd de carrosserie en de waterleiding aanraakt, zullen we het elektrische circuit door onszelf sluiten. En in de meeste gevallen zal het fataal zijn.

Om deze vreselijke gevolgen te voorkomen, zijn aardlekschakelaars uitgevonden - beschermende uitschakelingsapparatuur.

Een UZO is een high-speed beveiligingsschakelaar die reageert op differentiaalstroom in geleiders die elektriciteit leveren aan de beveiligde elektrische installatie - dit is de "officiële" definitie. In een meer begrijpelijke taal zal het apparaat de verbruiker van de netvoeding loskoppelen als er een stroomlek optreedt naar de PE (aarding) geleider. Laten we eens kijken naar het werkingsprincipe van de RCD ...

Veel mensen herinneren zich Sovjet-stroomonderbrekers - stekkers. In plaats van gewone keramische pluggen werden ze in het schild van een elektrische meter geschroefd. Het was een compromisoplossing, die over het algemeen zijn vruchten heeft afgeworpen. Dankzij dit werden stekkers inderdaad "herbruikbaar", en zonder het bestaande ontwerp van het elektrische paneel te wijzigen. Over het algemeen is de uitvinder van automatische beveiligingsinrichtingen ABB, die in 1923 een kleine stroomonderbreker heeft gepatenteerd. Sindsdien is er veel tijd verstreken, maar het werkingsprincipe van de stroomonderbreker is ongewijzigd gebleven - het herstel van de normale werking met één handbeweging.

Een stroomonderbreker is een elektrisch schakelapparaat dat is ontworpen om stroom onder normale omstandigheden te geleiden en om elektrische installaties automatisch uit te schakelen wanneer kortsluitstromen en overbelastingen optreden.De meest voorkomende en populaire van vandaag zijn stroomonderbrekers die zijn gemonteerd op een 35 mm DIN-rail in een verdeelpaneel.

De belangrijkste parameter van stroomonderbrekers is de nominale stroom. Dit is een stroom waarvan de waarde in een bepaald circuit als normaal wordt beschouwd, d.w.z. waarvoor elektrische apparatuur is ontworpen. Voor elektrische installaties in woongebouwen, de nominale stroom ...